I dag poster jeg et kåseri om den noe hektiske og krevende julestria. Jeg har prøvd å skrive det på nynorsk, overbevist om at nynorsk er et bedre kåserispråk enn bokmål. Jeg må få sende en takk til min tidligere norsklærer for å ha tatt seg bryet med å lese korrektur midt oppi alt juleskolestresset! Ok, da ruller vi...

Så er han her att. Den store kjøpefesten, og butikkar og bedrifter pressar på deg saker og ting, dingsar og artiklar som alle skal glede ein ven. Ja, eg snakkar om julestrida, denne tida på året då nordmenn kastar frå seg alle hemningar. Varehusa godtar seg over kundar som velvillig opnar lommeboka for å betale for billige tøynissar, meterlange lyslenkjer og litervis, for ikkje å seie pallevis med raffinert sukker og kolesterol, vel vitande om at kundane, alle som ein, har nok nissar, lys og feitt frå før. Kjøpmannen skal også ha eit levebrød slik at og han kan feie gjennom forretningar på jakt etter pynt, presangar og gløgg.

I år meiner eg rett nok at eigarane av kolonialane og krambuene har vore beundringsverdig tolmodige. Det har nok vore tøft, men dei har bite tennene saman og verken skote eller bombardert meg med julestjerner og julesnerk før medio november. Men, no er det på tide å opne alle lommebøker og overtrekke alle kredittkort. Handelsstanden byr opp til dans og vi følgjer villige med.

Men det nyttar ikkje klage. Kjøper ein ikkje gåver til sine kjende og kjære til jul, kunne ein like gjerne møtt opp på døra deira og planta knyttneven djupt inn i pannebrasken på dei. Ein kan då ikkje berre plutseleg slutte å gi gåver, kva vil familie og vener tru? Eg traskar derfor motvillig inn i handlesirkuset og gjev etter for alt press.

Så kjem den store dagen. Ein står til knes i julegåvepapir rundt det julepynta juletreet i juledress og julesokkar medan julemusikken trillar ut av julehøgtalaren. Lykka er oppnådd, og det er slik stas å få enda ein stake ein kan fylle huset med. Som regel er det allereie så fullt at når staken er plassert, så tyt det saker ut alle vindauge, ventilar og sprekkar i grunnmuren. Det renn og det sprutar... Heile huset dunkar som ein betent byll som til slutt eksploderer i ein foss av verk og puss og Lego og salatbestikk.

Vi får kanskje meir enn vi klarar handtere, men vi likar det visst sånn. Om jula ikkje blei kvit, eller om butikkane blei robba for ribbe og meierismør av lågkarbofrelst menneskeslagg og vi blei snytt for julemiddag og julekaker, så har vi i det minste berget med slips, sokkar, sjampo og sjølvhjelpsbøker att å falle tilbake på. Så er kanskje ikkje julegåvehysteriet så reint gale likevel?

Leser ikke nynorsk. Skriv på bokmål neste gang.

Genialt bilde.

Jeg gir ikke, bare får .

(Wow, det fikk meg til å høres grådig ut, skal dog gi noen kroner til veldedighet).

De voksne i min slekt kjøper ikke så mye til hverandre lenger, er mest de yngre som får gaver.

sonic og link: hørtes grådig ut fordi det er det, spør du meg. Hvorfor gir du ikke gaver???

Og faktisk enig med Zyrocz

Veldig bra og underholdende kåseri ditta, summerer fint opp alt julehysteriet ja Synst nynorsken klede det eg, men det kan vel vere fordi eg er nynorsk sjølv

En nynorsk tekst må leses høyt med typisk dikterstemme (hvertfall etter min erfaring fra skoledagene) så jeg gjorde like gjerne det med denne, til mine søskens store fortvilelse.

Utmerket skrevet!

Når det kommer til julestresset passer jeg alltid på å få alle innkjøp unnagjort før alle andre begynner, men istede vandrer jeg i bygatene og ser på andre som haster frem og tilbake for å få tak i den siste gaven til en fjern slektning.

Hater nynorsk, men en god tekst.

Haha, god tekst, og flott at du skriver på nynorsk, passet veldig bra i denne sammenhengen.

Selv er jeg alt ferdig med julehandelen, og satser på at gavene kommer tidsnok i år...